Agnes Maas (1949 - 2010)
Als een echte dame zag ze eruit. Altijd tot in de puntjes verzorgd. Met donker kort geknipte haren. Haar mooie blouse netjes gestreken, haar lippen zorgvuldig rood gestift en elegante hakken. Netjes voor de dag komen, daar hechtte ze veel waarde aan. Ze was een lieve, zorgzame vrouw, beschadigd, maar ook supersterk.
Eenenzestig jaar geleden werd Agnes geboren in een Brabants dorpje onder de rook van Eindhoven. Ze komt uit een gezin met zes kinderen. Agnes was de een na oudste. Haar moeder was een vrij harde vrouw, maar haar vader zorgde voor schwung in het leven. Hij bracht de gezelligheid en zong graag zijn liedjes. Agnes heeft dat laatste niet van hem overgenomen. Haar kinderen hebben haar nog nooit één liedje horen zingen.
Agnes heeft de Mulo afgerond en mocht daarna niet verder leren. Ze moest aan het werk. Al vrij snel leerde ze de kleine Kees kennen. Na drie jaar verkering kreeg Kees een brommerongeluk. Agnes zorgde goed voor hem en daarna trouwden ze. Het huwelijk zou dertig jaar standhouden en drie kinderen voortbrengen.
Maar gelukkig was Agnes niet in haar huwelijk. De verhuizing uit Brabant speelde daarbij ook een rol. Zij en Kees begonnen een camping in Limburg en verruilden dat later voor een café en een restaurant. Het was heel hard werken met twee zaken en inmiddels drie kinderen. Ook omdat de ietwat onzekere Agnes de drijvende kracht achter alles moest zijn. Kees bracht de sfeer, maar Agnes zorgde voor de dagelijkse gang van zaken, de inkopen, het personeel, de kinderen. Zij kende in die tijd veel angst en zorgen. Ze voelde zich onbeschermd en alleen. Maar, sterk als ze was, bleef ze hard doorwerken en alles in de ogen zien. Ze deed er alles aan om haar kinderen te beschermen in het lastige huwelijk. Haar kinderen voelen ook heel sterk dat ze altijd op hun moeder konden bouwen. Zij trekt je door de oorlog heen, zo’n gevoel.
Uiteindelijk besluit Agnes toch voor zichzelf te kiezen. Een moedige beslissing voor iemand die altijd voor anderen klaarstond en zichzelf wegcijferde. Na haar scheiding ging ze direct terug naar haar vertrouwde Brabant. Dat was voor haar echt thuiskomen, dicht bij haar familie en vrienden. Ze bloeide helemaal op. Ze werd zelfs Prinses Carnaval, een echt hoogtepunt voor haar. Daar leerde ze ook Ab kennen. Bij Ab voelde ze zich veilig en geborgen. Hij nam de leiding, kende geen twijfel en was heel zorgzaam. Agnes kon op hem bouwen. Zij hoefde dit keer niet voor de voorwaarden te zorgen. Ab ging voor haar door het vuur en zij voor hem. Voor haar kinderen was het even slikken, zo’n totaal andere man dan hun vader. Maar ook zij zagen hoe blij Agnes met hem was en hoeveel liefde er tussen hen bestond. Tien jaar hebben ze met elkaar gekregen.
Agnes was net gestopt met haar baan als secretaresse toen er buikvlieskanker werd geconstateerd. Ze was pas 61 jaar oud. Iedereen was in rep en roer. Maar Agnes bleef nuchter: “Het is wat het is. Als je ervoor staat, overkomt het je toch. Je kan dat niet veranderen.” Ze was niet bang voor de dood. Ze had drie prachtige kinderen grootgebracht in wie ze altijd een enorm vertrouwen had. Alle drie zijn heel goed terechtgekomen en hebben haar kleinkinderen geschonken. Uiteindelijk heeft ze haar eigen plek weten te bevechten. En mogen meemaken hoe het is om beschermd te worden en gewenst te zijn.
Vanwege privacyredenen is de naam Agnes Maas gefigneerd.