Nelly Sweere
Trust the process. Stap voor stap
“Dit kan niet”, dacht ik. “Jullie kunnen mij niet wakker maken, want ik ben dood. Ik heb net hartverscheurend afscheid genomen van mijn broer en zussen, van vrienden en van mijn grote liefde Diederik.” Ik moest een zeer riskante ingreep ondergaan, de tumor was door mijn luchtpijp gegroeid. Het was niet zeker of ik de operatie zou overleven. Het was een intens verdrietig afscheid met liefdevolle omhelzingen. Met mooie woorden en tranen, maar ook met een lach. En hoe moeilijk en zwaar het ook was, ik merkte dat ik een grote rust over me had en dat ik kon zeggen dat het goed was.
Hoe anders was dit tweeënhalf jaar geleden. Het begon met een kriebelhoestje in augustus 2005. Toen de antibiotica niet aansloeg ben ik doorverwezen naar een longarts. Na weken van onzekerheid, van het ene onderzoek naar het andere, is de diagnose inoperabele longkanker gesteld. Alleen palliatief behandelen was nog mogelijk. In het begin werd ik gek. Longkanker. Ik? Een gezonde niet-rokende jonge vrouw. Mijn wereld stortte in. Ik kon het niet aan. Niet verwerken. Ik had een ongelooflijk verdriet. Na een week dacht ik: “doodgaan kan altijd nog. Nu ga ik voor mijn leven, in het hier en nu”. Mijn doel werd: Trust the process. Stap voor stap.
Samen met Diederik en mijn zusje Yvon hebben we in die tijd een mooie balans gevonden. Diederik heeft alles van kennis tot zich genomen. Hij haalde informatie van over de hele wereld. Voor de medische behandeling zijn we overgestapt naar de VU. Mijn zusje Yvon heeft de alternatieve behandelmogelijkheden onderzocht. Zo ben ik onder andere het Houtsmuller dieet gaan volgen met aanvullend voedingssupplementen. Daarnaast richtte ik mij op het vinden van rust, regelmaat en beweging. Ik mediteerde drie keer per dag, maakte wandelingen en dacht positief. Ik haalde inspiratie uit boeken over mensen die kanker hadden overwonnen. Ik ben zelf ook gaan schrijven en een weblog begonnen. Voor mij is het een reflectie en een rustpunt. En het is geweldig wat voor mooie reacties ik krijg. Van bekenden en onbekenden. Het inspireert mensen. Mensen die me bedanken, die anders tegen het leven zijn gaan aankijken. Hun leven anders inrichten, bewuster zijn met wat ze doen. Het is fijn dat ik op die manier iets kan bijdragen. Dat mijn ziekte niet voor niets is.
De moeilijkste periode was de eerste vier maanden na de diagnose. Ik had chemotherapie en was ont-zet-tend ziek. Mijn vader pleegde zelfmoord, mede omdat hij het heel moeilijk had met mijn ziekte. Een paar vrienden lieten ons vallen, die begrepen het niet. Ik verkeerde in continue onzekerheid of een operatie mogelijk was. Terwijl ik intuïtief wist: mijn long móet eruit. Diederik vergelijkt die tijd met een oorlog, waarbij de kogels om je oren vliegen, je snel moet handelen, prioriteiten moet stellen, geen tijd hebt om na te denken. En je wereld systematisch wordt verwoest.
Toen heeft de angst mij gegrepen. Ik was letterlijk doods- en doodsbang. Ik hield het niet meer uit. Ik kon niet lopen, niet zitten, niet staan. Ik kon niet eten, geen mensen spreken. Ik voelde me ontzettend onveilig. In die angst kon ik niet meer in het moment blijven. Ik was alleen maar met scenario’s bezig. Ik kon het niet meer overzien. Al die behandelingen, al die slechtnieuwsgesprekken, de dood, de angst. Alles tegelijk. Ik was mezelf aan het verliezen. Ik heb toen medicijnen genomen, maar ben ook in mijn meditaties die angst bewust gaan opzoeken. Ik ging door het allerergste heen. Daarachter vond ik andere gevoelens. Dat gaf me heel langzaam weer wat vertrouwen. En Diederik heeft me in die periode dagelijks bij de hand genomen. Elke keer gezegd welk stapje we gingen nemen. Een keerpunt kwam toen mijn long eruit mocht. Het was 28 maart 2006. Daarna heb ik geen dag meer angst gekend.
Als je bedenkt wat mensen met kanker moeten meemaken, het is bijna niet te doen. Wij hebben er een dagtaak aan. Diederik is voor mij gestopt met werken. We hebben mijn ziekte integraal aangepakt. Er is niet alleen de medische, maar ook de sociale, de psychische en de spirituele kant. Dat zou beter als geheel aangeboden moeten worden. Dat is ook mijn wens voor anderen. Wij hebben veel aan Stichting de Vruchtenburg in Rotterdam. Zij begeleiden mensen met kanker en hun naasten. Het heeft ons enorm geholpen als we vastliepen; gesprekken voeren onder begeleiding, lotgenoten ontmoeten of gewoon voor een massage.Het is belangrijk voor mij om zelf de regie te houden over mijn ziekteproces. Ook richting medici. Dat wij op de hoogte zijn van verschillende behandelingen. Dat er keuzes zijn. Op alle fases van je ziekte kun je grote invloed hebben. Ik doe dat met kennis, meditatie, beweging, voeding en door mij te omringen met zorg en liefde.
Het besef dat ik niet dood was…. Het was als een geboorte. Ik ben ontzettend blij. Ik kan Diederik weer in de ogen kijken. En ook al weet ik dat het uitstel van executie is, het maakt niet uit. Ik houd enorm van het leven. De laatste tweeënhalf jaar zijn ontzettend zwaar geweest. Met heel veel verdriet en veel pijn. Maar ook heel mooi. Ik heb ongelooflijk veel ontvangen en gekregen. Heel intens geleefd. Alle momenten die goed waren, hebben we benut. Met vrienden, met familie, met ons tweeën. Door te reizen, lekker te eten, veel te lezen, gewoon door te genieten van alledaagse dingen. Er te zijn. We hebben elke dag geplukt. Dat hebben we, vind ik, hartstikke goed gedaan. De essentie van het leven heb ik in de volle omvang ervaren. En ik weet…liefde is onsterfelijk.
Nelly Sweere, 47 jaar